‘En kun je dan ook zeggen dat je vrucht hebt gezien op je werk?’
Het gemeentelid aan de andere kant van de knutseltafel kijkt mij (Annelies) vragend aan. We bevinden ons op een groot grasveld in de wijk, knippend en plakkend tijdens de jaarlijkse sportweek die vanuit onze kerk wordt georganiseerd. Het is – na vijftien jaar – mijn laatste werkweek als ‘missionair jeugdwerker’. Het doet me meer dan ik dacht. Ik voel weemoed, verdriet en opluchting tegelijkertijd. En de afgelopen dagen is het juist deze vraag die door mijn hoofd spookt: is er vrucht op het werk? Heeft het zin gehad?
‘Eh ja, wat versta je onder vrucht? We hebben …’ Halverwege mijn enigszins stamelende antwoord word ik op mijn schouder getikt. Het is Johan, wijzend naar de man naast hem: ‘Kijk wie dit is!’ Ik heb geen idee, al komen de stralende ogen mij wel heel bekend voor. Dan zie ik het: het is Jay, die vijftien jaar geleden als kind de vakantiebijbelclub en sportweek trouw bezocht. Een kind dat we direct in ons hart sloten én dat ons hoofdbrekens kostte wat zijn gedrag betrof.
‘Ik kom hier om je te bedanken. Voor alles wat jullie voor mij gedaan hebben toen ik een kind was. Als jullie toen niet in mijn leven waren, zou ik er nu heel anders bij staan. En dan zou ik veel minder weten over God. Daar ben ik nog steeds dankbaar voor.’
"Wat een timing van onze God"
Mijn mond zakt open en de tranen schieten in mijn ogen. Het antwoord op de zojuist gestelde vraag staat in levenden lijve voor mij! Wat een timing van onze God. Op dat moment kan ik het werk en mijn vragen helemaal loslaten. In Zijn handen. Want het is Zijn liefde die levens verandert.
Dit ‘dankjewel’ wil ik vanaf hier ook graag doorgeven aan iedereen die jaar in, jaar uit zaait. In je gezin, bij een vakantiebijbelclub, op de zondagsschool, vanaf de preekstoel … Dankjewel, het doet ertoe, echt waar!
