127e jaargang, 27 april, nr.9

Er is heel wat te doen rondom het levenseinde. In onze maatschappij wordt de discussie gevoerd over ‘voltooid leven’ en ook hebben we het vandaag over het al of niet beschikbaar mogen zijn van zelfdodingspoeder en een zelfmoordmachine.
Tegelijk kan het levenseinde mensen, en zeker van christenen geldt dat, uiteraard ook op een andere manier behoorlijk bezighouden. Ik kan mij althans niet voorstellen dat iemand nooit nadenkt over zijn of haar dood. Het is en blijft immers een aangrijpende werkelijkheid dat je eens zult sterven en – zoals christenen dan geloven – God zult ontmoeten. En hoe bereid je je daar eigenlijk op voor? Wel, het leek de redactie goed toe om aan het thema ‘rondom het levenseinde’ eens een nummer te wijden. Bovengenoemde aspecten komen daarbij min of meer aan de orde.

In dit nummer treft u ook een katern aan met daarin de verslagen van de voorjaarsvergaderingen van de classes. Dat zal door de abonnees verschillend gewaardeerd worden. Sommigen zullen dit ongelezen laten, anderen juist niet. Toch is het zeker de moeite waard om deze verslagen te lezen. En als u dat doet, dan valt op te merken dat er vrij breed zorg in de kerken leeft. Meer dan eens wordt gesproken over vervreemding ten opzichte van het kerkverband. Enerzijds is die vervreemding er doordat men zich beknot voelt door en niet herkent in de besluiten van de generale synode. Anderzijds is die vervreemding er doordat men opmerkt dat er hoe langer hoe meer een independentistische (individualistische) wind waait. Je vraagt je soms af hoe het verder moet en kan met het christelijk-gereformeerde kerkverband. Even kwam de gedachte bij mij op: het zal toch niet waar zijn dat het thema van deze Wekker ook van toepassing is op onze kerken? In ieder geval: het onderlinge gesprek is dringend gewenst en er is heel veel gebed nodig!