Vertrouwen is in deze tijd een schaars goed. Door de aanhoudende beperkingen voelen mensen zich onveilig en onzeker. Ondernemers en jongeren verliezen het vertrouwen dat het spoedig beter wordt. Dat kan zich uiten in stille moedeloosheid, maar ook in luidruchtig verzet. Het vertrouwen in de toekomst, in de overheid en in elkaar staat onder druk. Dat gaat de kerken niet voorbij. Het gebrek aan onderlinge ontmoeting versterkt veel eerder wantrouwen of onverschilligheid naar elkaar dan verbondenheid.
De eerste zondag van februari is in onze kerken traditioneel de Hulpverleningszondag. Juist in deze tijd is het van belang om kwetsbaren in onze naaste omgeving te zien en te helpen. Deputaten reiken voor deze zondag de geschiedenis aan van de vier mannen die hun zieke vriend door het dak aan Jezus’ voeten brengen. Jezus vergeeft zijn zonden en geneest hem van zijn ziekte. Hulp in zijn nood gaat samen met herstel van de verhouding tot God; dat is echte hulpverlening.
Vertrouwen kan niet zonder hoop. Christelijke hoop kijkt niet allereerst vooruit naar licht aan het eind van de tunnel. Dat licht kan immers zo ver zijn en voor sommigen is het helemaal niet te zien. Hoop kijkt allereerst omhoog, naar de levende God. In afhankelijkheid van Hem kun je ook met vertrouwen verder.
