In het eerste pittige jaar in Hongarije leerden we al snel Amerikaanse zendelingen kennen. Ze nodigden ons een keer uit voor hun gezellige vrijdagavond met pizza en spelletjes. Toen we “toevallig” die avond een heel naar bericht te horen kregen, besloot men ter plekke voor ons te bidden.
In de jaren die volgden hebben we dit soort families zien komen en gaan. Op dit moment zijn het er drie met wie we een band van bemoediging hebben en – geloof het of niet – we hebben allemaal drie dochters. Ondanks dat we allemaal ons best doen om onderdeel te zijn van de Hongaarse cultuur, genieten we van de vriendschap en hebben we aan een half woord genoeg omdat we in dezelfde situatie zitten. Zo maakte een Amerikaanse vriendin eens mijn zin af toen ik gefrustreerd was over een vier uur durende rit met een auto vol Hongaarse vrouwen die zelf niet wilden rijden, maar me wel allemaal advies gaven. Voor mij was de opmerking van onze vriendin genoeg om te beseffen dat het om een cultuurding ging en zo kon ik de terugreis toch blijmoedig met hen maken.
Op vrijdag kom ik met de Amerikaanse vrouwen een uurtje samen om dingen te delen over de afgelopen week en voor elkaar te bidden. Ik moest leren dat het nodig is je eigen zorgen te delen als je wilt dat de ander dat ook met jou doet. Onze Amerikaanse vrienden zijn een zegen. Tot onze verrassing komt er binnenkort zelfs een Nederlandse familie deze kant op, we zijn benieuwd!
Als u het leuk vindt meer over ons werk en leven in Hongarije te lezen, kunt u onze website bezoeken: www.familiekeuter.nl
Sinds zes jaar woont Prisca Keuter (uitgezonden door CGK Zuidlaren) met haar man en vier kinderen in Hongarije. Daar doen ze zendingswerk onder Roma (zigeuners).
