We komen de kerk in en op het podium kijken een stuk of tien schilderijen ons aan. Dan weet je dus dat de dienst een beetje anders dan anders zal gaan. Nu zijn mijn tieners daar meestal wel voorstander van; de sleur doorbreken. Net zoals de meeste jongeren hebben zij weinig met lange preken en mooie woorden. Alles in hun leven gaat snel en op social media communiceren ze vooral via beelden. Toch worden ze van de aanblik van die kunstwerken niet direct enthousiast. Kunst is niet hun ding.
‘Dan weet je dus dat de dienst een beetje anders dan anders zal gaan’
Dus zitten ze mopperend en met negatieve verwachtingen in de dienst. Het valt mee. We zingen en bidden gewoon. Er is een niet al te lange preek over hoe God ook kan spreken door beelden. En de dienst is binnen een uur klaar. Het moment dat je allemaal een schilderij moet uitkiezen, bestuderen en je afvragen wat het jou te zeggen had, hebben ze gelaten doorstaan. Tenminste, dat dacht ik.
Na de dienst besluit ik het gesprek met mijn tieners aan te gaan en ik vertel hun wat een van de schilderijen met mij deed en hoe ik daarin iets van God weerspiegeld zag. Zonder de verwachting een zinnige reactie terug te krijgen. Maar dan begint mijn jongste te vertellen over haar schilderij. Een beeld van twee indringende ogen. ‘Die ogen zijn voor mij als de ogen van iedereen die altijd naar je kijkt en een oordeel over je heeft. Iedereen verwacht iets van je. Iedereen heeft een mening over je. Dan zou ik willen dat God soms gewoon met Zijn ogen dicht naar mij kijkt.’
Ik heb geen woorden meer. Maar alleen dankbaarheid in mijn hart voor mensen die met beelden spreken.
