‘Er zit muziek in de kerk’, zo heeft u onlangs kunnen lezen in het themamagazine van De Wekker. Bij alle variëteit die er te horen was, miste op z’n minst één genre: hardstyle…
Voor de leken onder ons – en dat is in dit geval geen schande: hardstyle behoort tot de elektronische dance-muziek. Het gemiddelde tempo ligt rond de 150 bpm (beats-per-minute). Je hart gaat er dus wel sneller van kloppen. Hoe ik bij ‘hardstyle in de kerk’ kom?
Sinds een tijdje bezoekt DJ Sefa (Sefa Vlaarkamp) kerkdiensten, volgt belijdeniscatechese en deelt vrijmoedig zijn levensweg op allerlei podia. Nog mooier: de 24-jarige muzikant doet uit de doeken hoe God zijn pad kruiste. Een ogenschijnlijk succesvol, maar Vaderloos leven knaagde aan hem, zowel intellectueel als op hartsniveau.
En nee, die weg met God geeft niet gelijk op alle vragen antwoord. Je hoort Sefa zoeken naar hoe zijn leven op de DJ-set al dan niet een plek is waar Hij God kan dienen. Zal ik uw reflex invullen? Dat is namelijk de mijne ook: ‘natuurlijk kan dat niet!’. Maar zal ik mij eerst laten verrassen over het werk van de Geest in het aanraken van mensenlevens ver buiten de muren van de kerk? En het dan Hem toevertrouwen dat Hij een mensenleven onder handen neemt – of leerden wij alles op een dag?
Het verhaal van Sefa is bijzonder. Maar zo zijn er meer van binnen en buiten de muziekwereld. Influencer Glen Fontein leest tegenwoordig de Bijbel, het boek Jeremia spreekt hem erg aan (kom er eens om in de christelijke gemeente!) en deelt ervan op zijn socials. En nee, dat levert niet per se meer clicks op. Nog zo iemand: de Australische zanger Nick Cave zingt over de ‘donkere nacht van de ziel’ (Johannes van het Kruis), schrijft albums vol over het worstelen met God en geloof. Over worstelen gesproken: Cave verloor twee zonen … Hij is er naar eigen zeggen nog niet, ‘misschien een bijna-christen’ (ND, 13-12-2024).
Wat opvalt als gemene deler in hun verhalen is dat ze allen spreken over gevonden houvast. Glen Fontijn: ‘Ik heb nu houvast aan God in mijn leven’. Sefa: ‘Ik ervaar in mijn leven veel prestatiedruk. Dat is niet veranderd. Ontspannen is lastig voor mij. Maar ik heb nu wel een houvast waar ik op terug kan vallen. Gisteren nog was ik in de hervormde kerk in Katwijk. De nacht ervoor had ik een optreden gehad, maar ik kwam echt verkwikt uit de kerk. Alsof ik net naar de spa was geweest. Het samen luisteren, zingen, met God bezig zijn – het herijkt mij en maakt dat ik er weer met frisse moed tegenaan kan’. En Nick Cave zegt in bovengenoemd interview: ‘Ik hou helemaal niet van chaos’ (…). ‘Religie brengt orde. Het beperkende van religie is belangrijk voor me. Juist vanwege de kaders die religie biedt, voel ik me vrij om mijn fantasie helemaal te laten gaan. Ik denk dat onze samenleving ook gebaat is bij die kaders’.
‘Hoe wijs van de HEERE dat Hij op alle terreinen van het leven wegwijzers schenkt!’
In verschillende bewoordingen verbinden ze in genoemde citaten geloof met houvast. En daar wil ik nog even met u op doordenken. Voor de zekerheid: wat volgt is dus geen ‘recensie’ van mensen die op de een of andere manier geraakt zijn door het Woord.
Want dat woord ‘houvast’ herkennen we toch? ‘Houvast’ doet denken aan de troost waar onze leerdiensten mee gevuld worden (?!). De vraag en het magistrale antwoord uit de inzet van de Heidelbergse Catechismus, zondag 1: ‘Wat is uw enige troost, zowel in leven als in sterven?’. Wat is het eerste woord? ‘Wat …’. Maar in het antwoord komen dan geen ‘dingen’ langs: geen houvast in life rules, aanwijzingen op weg naar een positiever leven. Er wordt gevraagd naar ‘wat?’, maar het loopt uit op ‘Wie?’! Er klinkt geen lied over ‘iets’ dat houvast geeft, maar Iemand die troost in leven en sterven! Ik ben ‘ont-eigend’ – en zodoende pas echt levend – door mijn getrouwe Zaligmaker Jezus Christus. Hij geeft mij geen duwtjes door het leven heen, maar zoekt mij op, verloren in mijn schuld als ik ben, waarvoor Hij de hoofdprijs betaalde.
Even terug naar de verhalen van zoekers die gevonden worden. Opvallend is dat houvast in hun levensverhaal met name sterk verbonden wordt aan levensoriëntatie. Om het plat te slaan: geloof schenkt je een set van regels, waar je je aan op kunt trekken in een onrustige wereld.
Daar mag je inderdaad uit concluderen dat het leven-van-God-los een last is, een zwaar juk. Hoe wijs van de HEERE dat Hij op alle terreinen van het leven wegwijzers schenkt! Hij heeft er weet van dat wij buiten die paden om gevangenen worden van onze zogenaamde vrijheid. Bovenstaande verhalen geven reden om onbeschroomd regels ten leven mee te geven aan onze jongeren!
En toch blijft er nog wat haperen. Ik vertrouw het nog niet helemaal met ‘wat’ of ‘Wie’ van het houvast. Waarom? Omdat het verlangen naar geloof als ordening van het leven breed leeft – juist onder onze jongeren! Soms – voor de heren – overgoten met een saus buitenbijbelse mannelijkheid (zie Jordan Peterson). ‘Zeg mij hoe ik moet leven en dan ga ik daarmee aan de slag’.
Wat zit ik nog te zeuren dan? Dat het ‘wat’, die set standpunten, levensregels, een maskerade kan zijn voor ‘Wie’ ontbreekt … De Heere Jezus wees er zelf scherp op dat je wel het huis (van je leven, of de kerk …) op orde kunt hebben, aangeveegd en wel, maar dat je toch eerst een Sterkere nodig hebt die de sterke, de boze, bindt en overwint. Anders is het dweilen met de onreine kraan open (Luk. 12:21-26). Ik heb het houvast, het vastgehouden worden door Iemand nodig, die met Zijn kostbaar bloed voor al mijn zonden volkomen heeft betaald en mij uit alle heerschappij van de duivel verlost!
En Hij maakt gelukkig ook korte metten met de valse tegenstelling tussen ‘Wie’ en ‘wat’. Er is wel rangorde! Eerst en bovenal ‘Wie’, Jezus Christus – die dan ook instaat voor ‘wat’: Hij ‘maakt mij van harte gewillig en bereid om voortaan Hem toegewijd te leven’! Of dat troost!
