Ik ben een alleengaande vrouw van 57 jaar en vind bidden/geloven heel moeilijk. Vaak bid ik meer met mijn verstand (omdat ik dat heb geleerd in de opvoeding, op zondagsschool en op de lagere school); het raakt mijn hart niet … Wat kan ik hier aan doen?
Je hebt een brede vraag, maar ik wil je enkele dingen aanreiken. Om te beginnen kun je zeggen dat je hart niet onberoerd ís. Je stelt immers deze vraag. Dat alleen al is een uiting van een hart dat verlangt naar contact met de Heere. Zoals David het in Psalm 63 verwoordt: ‘Mijn ziel dorst naar U, mijn lichaam verlangt naar U in een land, dor en dorstig, zonder water’ (HSV). Zo kan het voelen: droog, dor. Het is goed te bedenken dat zulke psalmen niet voor niets in de Bijbel staan. Dat kan dus: dat je gelovig bent en je hart is er zo aan toe. Het maakt, ook bij David, onderdeel uit van zijn geloofs- en gebedsleven. Het is een teken van een hart dat juist níét afgestompt is.
Ten tweede dit: het geloof heeft zijn eigen ervaring. Zoals ds. Van Olst in zijn boekje over bidden (een aanrader) zegt: je gebed is eerst en vooral antwoord. God is je voor. Hij is een sprekende God. Hij komt naar je toe met onthullende woorden (‘u bent die man’ aan Davids adres), met woorden van genade, vergeving en verzoening, met woorden van hoop en troost. Ons gebed is een antwoord op Gods Woord. Het hart van het geloof en dus ook van het gebed klopt in Gods genade voor zondaren zoals wij. Als je dat te weinig bedenkt, dan wordt bidden hard werken, alsof het van (de kwaliteit van) jouw gebeden afhangt. David wilde niet dat zijn hart dor en droog zou blijven en dan spreekt hij in Psalm 63 over het aanschouwen van God in het heiligdom. Wij ontmoeten God waar Hij zich openbaart. Het is waar Zijn Woord klinkt, waar twee of drie of meer in de naam van Jezus bijeen zijn. Waarom zou je niet juist voordat je naar de kerk gaat bidden: ‘mijn hart is zo dor, Heere, geeft U het Levende Water’? Waarom zou je niet proberen de gebeden in de kerk heel bewust mee te bidden (als het je helpt: prevel ze maar een beetje mee)? Waarom zou je thuis na de kerkdienst niet een gebed doen als reactie op de kerkdienst?
Nog twee andere punten, die je ook zou kunnen overwegen.
1) Soms verwachten gelovigen een bepaald gevoel: bijvoorbeeld een warm gevoel vanbinnen. In de Bijbel worden vaak veel meer gevoelens genoemd. Gebed kan gepaard gaan met gevoelens van geborgenheid of vreugde, maar ook met pijn en angst, met verlangen, met hoop, met strijd, met zorgen, met gemis of verdriet, met dankbaarheid. Kan het zijn dat je misschien meer voelt dan je denkt?
2) Jezus geeft ons Zijn genade en roept ons tot dienst in Zijn Koninkrijk. Dan is er veel om voor te bidden en te danken. Of en hoe je betrokken bent op de dingen van Gods Koninkrijk heeft invloed op je gebedsleven. Je bidt bijvoorbeeld voor die asielzoeker die pas gedoopt is maar terug moet naar zijn eigen land. Dat kan nauwelijks zonder gevoel. Maar het zou ook kunnen dat je juist zo hard loopt voor God, dat je geen rust meer hebt voor tijd met God Zelf. Dan is meer rust nemen juist goed.
