Het lijkt wel of de kerkdiensten, het bidden en lezen in de Bijbel me steeds minder te zeggen hebben. Ik ben er niet los van en twijfel niet aan de waarheid ervan, maar het staat verder van me af. Ik voel me hierin alleen staan, want om me heen hoor ik dit maar weinig. Ik kan ook geen oorzaak vinden. Wat zou het kunnen zijn?
Man van 28, gehuwd, twee kinderen
Dank voor deze persoonlijke vraag. Voordat ik toekom aan de mogelijke oorzaken wil ik zeggen dat u beslist niet de enige bent die dit meemaakt. En dan bedoel ik dat inclusief het gevoel dat u hierin alleen staat. Wij delen nu eenmaal eerder iets dat ons diep raakt, dan de stilte en de ervaring van innerlijke dorheid en rusteloosheid. Ik hoop dat u de ruimte krijgt en de moed hebt om hier ook in uw omgeving woorden aan te geven want ik weet bijna zeker dat u daarmee dicht bij anderen kunt komen. Hoe ik daar zo zeker van ben? Niet alleen uit (pastorale) ervaring maar vooral uit de Psalmen en de profeten. Ook daar komen we dichters tegen die klagen dat God zich verbergt, of dat ze Hem niet meer zien, en die zich vertwijfeld afvragen wat hiervan de oorzaak is. Juist deze klachten horen tot de meest geliefde gedeelten uit Gods Woord.
U vraagt wat het kan zijn en dat is niet eenvoudig te beantwoorden. Laat ik drie richtingen noemen die u zou kunnen onderzoeken. De drukte van het leven kan een rol spelen. Een jong gezin, een drukke baan en een actief sociaal leven kunnen de ruimte voor verstilling en bezinning opsnoepen. Uw vraag herken ik bij gemeenteleden die enkele jaren geleden belijdenis hebben afgelegd. Na één of meerdere seizoenen toeleven naar een openbaar getuigenis, een tijd met gezamenlijke Bijbelstudie en persoonlijke gesprekken, wordt de periode daarna soms als stil en eenzaam ervaren.
‘Wij delen nu eenmaal eerder iets dat ons diep raakt, dan de stilte en de ervaring van innerlijke dorheid en rusteloosheid’
Een tweede richting om biddend te onderzoeken is die van uw persoonlijke verhouding tot de Heere. Zitten er mogelijk onbeleden zonden in de weg? Of leeft het besef van Gods genade minder sterk? Dat hangt vaak samen met een verminderd zicht op onze onwaardigheid en kleinheid. En hoe is het met uw bewogenheid voor uw naasten en hun verhouding tot God?
Een derde richting die ik benoem is dat de Heere in deze periode u iets wil leren en uw afhankelijkheid wil verdiepen. Daarmee gaan we van de mogelijke oorzaken naar de mogelijke bedoelingen. Mag ik wat lessen noemen die we vooral leren in perioden van geestelijke donkerheid? De noodzaak van het werk van de Heilige Geest. Dat geloof een gave van God is en blijft. Hoe het tegen onze trots ingaat om uit genade te leven. Hoe vermengd geloof en twijfel kunnen zijn in ons hart. Maar ook hoe we als christen ons kunnen identificeren met ongelovigen en zoekers.
Het is belangrijk dat u deze vraag in uw gebeden een vaste plaats geeft, zelfs als dat meer uit discipline dan uit hartelijke behoefte is. Blijf met Psalm 130 op de HEERE wachten, op Zijn Woord, genade en verlossing.
